7 lipiec, poniedziałek

Czarny korytarz. Jedyne światło wpadało przez duże okna z kratą przed szybą. Po obu stronach co 1,5 metra, były żelazne drzwi z małym prostokątnym otworem w mniej więcej połowie. Przez nie, patrzyły smutne, zapłakane oczy. Ze wszystkich stron słychać było krzyki o pomoc. Prowadzili mnie dwaj mężczyźni. Kiedy potykałam się albo nie miałam siły iść, łapali mnie mocniej za ręce i pchali do przodu. Zbliżyliśmy się do jednych, otwartych drzwi. Zaczęłam nerwowo rozglądać się i próbowałam uwolnić się z ich uścisku, co spowodowało, że złapali mnie jeszcze mocniej i podnieśli tak, że czubkami palców ledwo dotykałam ziemi. Jeden z nich wepchnął mnie do środka tak, że przewróciłam się i zdarłam kolana. Szybko wstałam i obróciłam się, ale drzwi były już zamknięte...

Obudziłam się z krzykiem i rozejrzałam. Znowu leżałam w moim łóżku zlana potem. Do mojego pokoju szybko wpadł Charlie i zapalił światło.

 -Co się stało? - zapytał patrząc na mnie i siadając na brzegu łóżko.

 -Miałam... Miałam koszmar – usiadłam obok niego.

 -Już wszystko w porządku – przytulił mnie i lekko gładził po plecach, tak jak Ashton, ostatniej nocy.

 -Oni znowu mnie tam zamknęli.

 -To był sen. Spokojnie. Nikt cię nigdzie nie zamknie. Nie pozwolę.

 -Mhm. Dla tego nie chciałam tu wracać – odsunęłam się lekko do niego i popatrzyłam mu w oczy.

 -Wymyśle coś. Idziesz spać jeszcze? Położę się obok.

 -Okay – wgramoliłam się pod kołdrę, a chłopak zgasił światło i położył się koło mnie.

Tej nocy już nic mi się nie śniło.

Kiedy znowu się obudziłam, na biurku stało śniadanie. Zjadłam trochę, a resztę zaniosłam do kuchni. Drzwi na ogród były otwarte więc wyszłam. Na schodach siedział mój brat. Usiadłam obok niego.

 -Miałeś nie palić – wyciągnęłam z jego dłoni papierosa i sama wzięłam go do ust. Zakaszlałam wypuszczając z buzi biały dym.

 -Ty tym bardziej – spróbował znowu mi go zabrać ale odsunęłam dłoń.

 -Ja nie byłam na odwyku – znowu się zaciągnęłam i wypuściłam powoli dym na jego twarz.

 -Ja też nie – zaśmiałam się.

 -Tym bardziej, powinieneś iść.

 -Nie jestem uzależniony – wyciągnął paczkę, a z niej kolejną fajkę. Włożył ja między wargi i zapalił.

 -To zrób mi tą przyjemność i nie pal, przez tydzień jak tu jestem.

 -Mhm...

 -Dwudziestego dziewiątego leciałam do Venice.

 -Tak wiem.

 -Nie o to mi chodzi. Zamknij się i posłuchaj – powoli wypuściłam dym z buzi. - W samolocie zamieniłam się miejscami z takimi chłopakami. I z jednym z nich siedziałam. Potem dostawałam dużo SMSów od Ashtona...

 -Ki...

 -Daj mi, kurwa, skończyć. Zaprzyjaźniłam się z Lukiem, jego przyjacielem, chłopakiem z którym leciałam samolotem. No i ten... - popatrzyłam w ziemie znowu wkładając papierosa do buzi i głośno wypuszczając powietrze. - I chyba się zakochałam.

 -To chyba dob...

 -Dokończę i się wykażesz swoją inteligencją ale na razie bądź cicho. Ale nie w Luku. W Ashtonie. No i on do mnie przyszedł. Dzień przed wylotem. Spaliśmy razem. Znaczy... Była burza, bałam się. Więc do mnie przyszedł i zasnęłam wtulona w niego. Tyle. Ale jak się obudziłam to jego nie było. Mówił coś o tym, że lepiej by było, gdyby nie było jego. Gdyby znikł. Ohh... I mówił, że chyba mnie kocha. Pisałam do niego SMSy ale nie odpisuje. Nie odbiera ich nawet. Martwię się o niego – popatrzyłam na brata, a on objął mnie ramieniem.

 -Może... Telefon zalał? Albo zgubił telefon... Odpisze ci, zobaczysz... To przez to byłaś wczoraj smutna?

 -Tak. Jesteś pierwszą osobą, która o tym wie.

 -Nikomu nie powiem. Spokojnie – dopalił końcówkę i tak jak ja, rzucił ją na ziemie przydeptując butem. Wstał i podał mi rękę, którą chętnie złapałam. - Co myślisz o tym, żeby dzisiaj wyskoczyć na jakieś zakupy czy coś? - zapytał wchodząc do salonu.

 -Spoko. Ale tak jakby trochę nie mam kasy – usiadłam w fotelu kładąc nogi na oparciu.

 -Oh... Nie ma problemu. Nie kazał bym ci płacić. Tylko się w coś ubierz. Ma być ciepło – wyszedł z pokoju, a ja szybko wstałam i poszłam do siebie. Ubrałam jak zwykle, czarne spodnie, biały top. I bluzę Asha. Chyba tylko po to, żeby ciągle sobie o nim przypominać. Przypominać sobie o tym, że go nie ma i nie odbiera SMSów. Logika. Szczerze, to cholernie bałam się o tego debila, który obiecał, że będzie zawsze, a teraz go nie było. Ciągle przeglądałam stare wiadomości i wysyłałam nowe, a z każdą wiadomością coraz bardziej tracąc nadzieje, że kiedykolwiek odpisze. Charlie znajdował mi różne zajęcia, albo gdzieś mnie zabierał, chyba po to, żebym czas minął mi lepiej. I żebym zapomniała o wszystkim co wydarzyło się w LA.

To nie zmieniało faktu, że ciągle nie miałam apetytu, coraz więcej spałam i nie miałam siły nic robić. I to czego Charlie najbardziej się obawiał, czyli anoreksja, powracała. Ale tym razem nie była taka jak kiedyś, bo wiedziałam, że jest ze mną coraz gorzej i że znowu chudłam. Znowu bolały mnie kości, znowu nie lubiłam światła i znowu zaczęły wypadać mi włosy. To nie jest takie fajne jak wszyscy mówią. To głównie przez to byłam tam gdzie byłam.

Wszystko o czym wiedział Ashton to prawdopodobnie tylko to i autoagresja, która od dłuższego czasu zastąpiona była grą w koszykówkę, siatkówkę i piłkę nożną. Ewentualnie wiedział o rozwodzie rodziców i tym, że nie mam z nimi kontaktu od trzecich urodzin.

Każdy dzień na Florydzie był dla mnie taki sam. Coraz mniej jadłam, a Charlie brał mnie na plaże, spacery, wycieczki albo jakoś inaczej odwracał moją uwagę od Ashtona, którego nie było.